Nie do końca jestem pewna, co się tu podziało, że w ogóle tę książkę skończyłam czytać, zamiast ją odłożyć po tym, jak w końcu zdałam sobie sprawę z tego, że pierwsze odczucie po przejrzeniu opisu tejże pozycji nie było takie nietrafione. No ale karty... to była moja zguba.
... bo sam pomysł naprawdę nie brzmi źle, przynajmniej z perspektywy osoby, która Tarotem się interesuje. Ale ostatecznie skończyło się na tym, że mam takie... "eee", jak zerkam na LC i widzę peany na cześć tego... czegoś. Może po prostu jestem na to za stara, bo pozycja ta ewidentnie jest kierowana do młodszych osób i z ich perspektywy wszystko może być cacy. Z mojej - zmarnowano dobry pomysł i wiele drzew na to, by Cesarzowa kart mogła zawitać pod strzechy. Niestety. W każdym razie, nie planuję się szczególnie rozwodzić nad tą pozycją.
Gwoli ścisłości: nie jest to pozycja samodzielna, co widać po sposobie, w jaki się kończy. W Polsce jednak - na chwilę obecną - kontynuacja nie została wydana, a sam pierwszy tom nie znajduje się oficjalnie pod szyldem cyklu. Ewentualnie po prostu nie umiem szukać. Niemniej, za kolejnymi częściami bynajmniej nie planuję płakać...